Adopting agrophotovoltaic (AgroPV) systems involves many challenges, not only technical issues but also social and institutional challenges underlying insufficient social acceptance and institutional support. Using semi-structured interviews with the pioneer farmers, we explore the social and institutional challenges that may arise in implementing AgroPV systems in a developing country context—Turkiye—where there is currently no legislation on AgroPV. Still, the synergistic impact of AgroPV is highly probably due to climatic conditions in the Mediterranean setting. The pioneer farmers exhibit a highly positive attitude towards AgroPV systems reflecting that they recognize and highly value this synergistic potential. In particular, they are perceptive about how they may use AgroPV techniques to solve local problems, including those exacerbated by input dependency and climate change, beyond an abstract (economic or financial) opportunity dimension. In other words, there is a strong motivational drive for AgroPV given the challenges in Turkish agriculture; however, the weak institutional setting may channel farmers away from its adoption. Our interviews reveal that the institutional setting undermines predictability, which is vital in farmers’ willingness and ability to participate in long-term, capital-intensive projects such as Agrivoltaics. Bureaucracy’s distrust of potential investors, probably caused by low procedural capacity, seems to have bred a negative official attitude towards ‘dual-use’ innovations. This problem, in return, explains farmers’ negative experiences, such as red tape in receiving licenses and permits, contributing to their doubts about sustained government support. Understanding this institutional setting is crucial for overcoming the bias towards developed countries in the literature and providing a more informed perspective before further legislative changes.

Bu çalışmada, Türkiye’de iktisat bölümlerinde, doktoralı akademisyenlerin, ne oranda aynı kurumdan akademik derecelerini ve unvanlarını aldıkları konu edilmektedir. Akademik Kendileşme olarak adlandırılan bu olgu, çalışmada değişik ölçütler kullanılarak 136 iktisat bölümü ve bu kurumlarda istihdam edilen1.354 doktoralı akademisyen üzerinden incelenmiştir. En genel haliyle kendileşme, aynı bölümden doktora almış elemanların, o bölümdeki toplam doktoralı öğretim elemanı sayısına bölümüdür. Türkiye ortalaması ise doktora aldığı bölümde istihdam edilen akademisyen sayısının bölümdeki toplam doktoralı akademisyen sayısına oranıdır.

Türkiye’de iktisat bölümlerinde, çalıştığı bölümden doktora almış öğretim üyesi sayısı 405’tir. Bütün bölümler düşünülürse kendileşme oranı %30, doktora veren bölümler düşünülürse %43, en az bir doktora mezununu istihdam eden bölümler düşünülürse %49 olmaktadır.

Doktorası aynı kurumdan olan akademisyenlerin oranı Çukurova, Atatürk ve Afyon Kocatepe üniversitelerinde %90-%100 arasında, Selçuk, İstanbul, Marmara, Anadolu ve Erciyes üniversitelerinde %80’nin üzerindedir.

Çalışmada, geleneksel kendileşme ölçütü olarak kullanılan kendinden doktoralı oranı yanı sıra, çalışılan kurumdan alınan doktora öncesi dereceleri de hesaba katan Güçlü Kendileşme ve ek olarak aynı kurumdan alınan akademik unvanları da hesaba katan Çok Güçlü Kendileşme endeksleri ve bunların varyantları da geliştirilmiştir.

Çukurova, Afyon Kocatepe, Atatürk, Selçuk, Erciyes, Marmara ve İstanbul üniversitelerindeki iktisat bölümleri, kendileşme sıralamalarının tamamında veya kendileşme ölçütlerinin çoğunda üst sıralarda yer almaktadır. Pamukkale, İstanbul Medeniyet, Bilecik Şeyh Edebali, Akdeniz, Bandırma Onyedi Eylül, Trakya ve Ortadoğu Teknik Üniversitesi iktisat bölümleri ise kendileşmenin görece düşük olduğu bölümlerdir.

Çalışmada, geliştirilen ve hesaplanan kendileşme ölçütlerinin kendi aralarındaki ilişkiler ile etkiledikleri/etkilendikleri değişkenler arasındaki ilişkilere de yer verilmiştir.